La Primavera

1478 – Botticelli – Uffizi – Firenze – La Primavera – Wikipedia : La Primavera is een allegorie op het begin van de lente en toont negen figuren, onder wie de godin Venus, haar geliefde, Hermes, en de lentegodin Flora. Het schilderij is waarschijnlijk gemaakt voor de bruiloft van een neef van Lorenzo de’ Medici en heeft vervolgens in zijn slaapkamer gehangen. Daarna is het honderden jaren in de vergetelheid geraakt, om pas halverwege de 19e eeuw door het grote publiek ontdekt te worden. Sindsdien spreekt het schilderij tot de verbeelding, vooral omdat niet helemaal duidelijk is wat de schilder ermee bedoelde. Zo speelt zich aan de rechterkant mogelijk seksueel geweld af en staat het figuur links (Mercurius) mogelijk voor homoseksualiteit. Immers: hij plukt vruchten (die lust symboliseren), maar keert zich af van de vrouwen rechts van hem. Die vrouwen, waarvan er één (met verlangen?) naar Mercurius kijkt, zijn sinds de Romeinse tijd de eerste vrouwen die sensueel worden afgebeeld, hetgeen ervoor zorgt dat het schilderij als een keerpunt in de kunstgeschiedenis wordt gezien. Zeer opmerkelijk aan het schilderij zijn de bloemen: er zijn meer dan vijfhonderd verschillende soorten afgebeeld, vaak tot in het kleinste detail. Deze bloemen bloeien overigens niet allemaal in de lente; wat dat betreft heeft Botticelli enige artistieke vrijheid genomen. Lente… It is, isn’t it?

La Dolce Vita

Fellini – 1960 Fantastico.

Die Ehe der Maria Braun

DVDs uit de bib huren heeft als voordeel dat je ze kan uitzetten wanneer de slaap komt kijken. Niet door de saaiheid van de film maar door vermoeidheid. Tja, wat anders? Ik vond hem mooi vooral nogal fotografisch. En op het net schreven ze dit : Rainer Werner Fassbinder (1945-1982) is één van Duitslands belangrijkste kunstenaars geweest. Deze artistieke duizendpoot was behalve regisseur ook producent, acteur, schrijver, editor, designer en veel meer. Hij was een rebel, controversieel, maar maakte bijzondere producties. Z’n films gaan vooral over het menselijke leed. Z’n personages zijn geen simpele zielen, maar complexe mensen die door de ellende, moeilijk gelukkig kunnen zijn/worden. Eind jaren 70, begin jaren 80 maakte hij een trilogie over het naoorlogse Duitsland. Het zogenaamde “Wirtschafswunder” is bezig; de opbouw is in volle gang, maar de duistere geesten van de oorlog zijn nog merkbaar in vele levens.In “Die ehe der Maria Braun” volgen we Maria (Hanna Schygulla) die aan het eind van WO2 trouwt met Herman Braun (Klaus Lowitsch). Herman vertrekt echter direct als soldaat naar het Russische front en Maria blijft alleen achter. Na de oorlog wordt Herman als vermist opgegeven en Maria vreest dat hij dood is. Om de kost te verdienen neemt Maria een baan als variétémeisje in een nachtclub. Daar ontmoet ze de Amerikaanse officier Bill met wie ze een relatie begint. Dan opeens staat tot Maria’s eigen verbazing, Herman weer voor de deur.Dit gebeurt op een wat ongelukkig moment want Maria en Herman staan op het punt de liefde te bedrijven. Bill is niet zo blij met deze gebeurtenis en zoekt ruzie met Herman. Helaas moet Bill het met de dood bekopen. Herman neemt de schuld op zich en verdwijnt in de gevangenis. Weer blijft Maria alleen achter, maar toch is ze blij dat haar man Herman er weer is. Maria weet door ups en downs te overleven; ze maakt carrière als zakenvrouw en ontmoet een rijke fabrikant De opportunistische Maria Braun staat symbool voor de wankele toestand van het toenmalige Duitsland. Fassbinder laat zien hoe de Duitse welvaartsstaat tot bloei is gekomen. Deze politiek getinte boodschap verwerkt hij in een melodramatisch verhaal waarin actrice Hanna Schygulla een glansrol speelt. Stilistisch ziet de film er goed uit en ook het camerawerk van Michael Balhaus mag er wezen. Fassbinder brak met deze film echt internationaal door. Het is een film dat je met geduld moet bekijken want het is niet altijd spannend en boeiend. Voor wie doorbijt, krijgt een verrassend (en dramatisch) eind te zien.

Lost in translation

Gisteren nog eens naar deze film gekeken. Zeemzoete macho-karaoke op Roxy Music – More than this : grappig en ontroerend in de film. Maar qua tekst stelt het toch niet veel voor… I could feel at the time There was no way of knowing Fallen leaves in the night Who can say where they´re blowing As free as the wind And hopefully learning Why the sea on the tide Has no way of turning More than this – there is nothing More than this – tell me one thing More than this – there is nothing It was fun for a while There was no way of knowing Like dream in the night Who can say where we´re going No care in the world Maybe i´m learning Why the sea on the tide Has no way of turning More than this – there is nothing More than this – tell me one thing More than this – there is nothing